Een vrouw in één van mijn trajecten beschreef het als volgt: “Ik dacht steeds: Nog even volhouden, het wordt vanzelf weer beter … maar dat werd het uiteindelijk niet. Het werd eigenlijk alleen maar erger en toen kon ik er niet meer omheen en moest ik me ziekmelden. Ik kon gewoon niet meer functioneren.”

Je criticus vertelt je aan de lopende band wat je allemaal wat je niet kunt, wat je niet goed doet, of –erger nog- dat je niet goed genoeg bent. Als je een sterke innerlijke criticus hebt (en dat hebben veel vrouwen), kun je zo aan hem gewend zijn, dat je’ m niet eens bewust hoort. Herken je dat?

Al heel jong heb ik (onbewust) geleerd dat ik dingen beter alleen kan doen, de dingen beter in mijn eentje kan oplossen. Want als je het alleen doet dan word je tenminste niet gekwetst, kunnen anderen je niet zwak vinden omdat je hulp vraagt en als het mis gaat ben jij de enige die het ziet. Toch?