Waarom vrouwen elkaar zo weinig supporten

Ik vraag me af hoe het toch komt dat vrouwen elkaar zo weinig supporten. Ja er zijn inmiddels ook echt hele mooie voorbeelden waar het wel gebeurt, maar ik ken ook genoeg voorbeelden waar dat niet zo is. En het is zo jammer, want juist als vrouwen elkaar supporten, kan er zoveel moois ontstaan.

We kennen inmiddels het krabbenmand effect, het fenomeen dat een vrouw die omhoog wil klimmen vanzelf weer naar beneden wordt gehaald door andere vrouwen. Maar hoe komt dat toch?

Is het de schaarstementaliteit? Het idee dat er maar 1 koek te verdelen is en als iemand een groot stuk neemt, er dus automatisch minder overblijft voor anderen? Zeker met weinig vrouwen aan de top, kan dit een gevoel van schaarste oproepen. ‘Als jij op die plek inneemt, is er dus geen plek meer voor mij.’ Maar dat moeten mannen dan toch ook hebben, want uiteindelijk zijn de plekken aan de top sowieso schaars. Gebeurt het bij mannen onderling dan ook en zien we dat dan niet? Of geven we er gewoon geen aandacht aan waardoor het ook niet zo’n ding wordt? Want alles wat je aandacht geeft groeit…

Of komt het door het patriarchale systeem waarin vrouwen van oudsher als minderwaardig zijn neergezet en de vrouwen die zich daar aan onttrekken (dus uit de mand dreigen te klimmen), een bedreiging vormen voor de rest?

Want we zitten nou eenmaal liever met elkaar in het zelfde schuitje – zelfs als die niet zo prettig is – dan dat er iemand uitstapt die zegt: ik ga het anders doen. Dat geeft onrust, roept vragen op (zouden wij dan ook niet …) en kan onzeker maken. Om daar niet mee te hoeven dealen, halen we de ander liever (spreekwoordelijk) naar beneden. Overigens gebeurt dit overal, dus niet alleen bij vrouwen.

Of heeft het te maken met gevoelens van kwetsbaarheid en onzekerheid? Dat we bang zijn om iets te verliezen? Misschien de veiligheid van het vertrouwde schuitje waar we in zaten en waar steeds meer vrouwen uitstappen? Want wat als je dat helemaal niet wilt? Wat als je het stiekem wel prima vindt in het schuitje waar iedereen zo nodig uit moet stappen vandaag de dag? Of wat als je bang bent dat je het niet kunt?

Misschien hebben we gewoon niet geleerd om elkaar te supporten. Alhoewel we dat vroeger juist deden, dus dan zouden we het verleerd moeten zijn. Zou het zo simpel zijn?

Heel eerlijk, ik weet het niet. Waarschijnlijk is het een combinatie van dit alles.

Ik weet wel dat we elkaar én onszelf hiermee zo enorm tekort doen. Want dat wat je in een ander afwijst, wijs je ook in jezelf af. Dus een krachtige vrouw naar beneden halen door haar kleding af te zeiken? Onderzoek dan eerst eens wat de kracht in de ander met jou doet. Voel je je minder? Ben je bang voor je eigen kracht? Ben je jaloers? Ben je bang dat het niet voor jou is weggelegd?

Om elkaar te supporten is vertrouwen nodig. Vertrouwen is het geloof dat iemand eerlijk is. Dat iemand doet wat je verwacht. Dat je op de ander kunt rekenen. Er zit dus een verwachting in. En verwachting leidt vaak tot teleurstelling, want je weet nooit hoe dingen lopen of hoe de ander reageert.

Laten we dan in elk geval de intentie hebben om elkaar te helpen waar we kunnen. Gewoon, omdat het kan. Omdat het goed voelt. Omdat je erop mag vertrouwen dat het ooit wel weer eens jouw kant op komt. En dat het ook ok is als dat niet gebeurt.

Dus laat ik een begin maken. Als ik je ergens mee kan helpen, of het nou gaat om contact leggen met iemand uit mijn netwerk, een keer sparren of meedenken, of iets anders, laat het me dan weten. Ik doe het graag.

En wil je mij supporten? Stuur me dan een mailtje. Ik ben oprecht benieuwd naar jouw visie op dit onderwerp. En dit artikel delen mag uiteraard ook. ?

Christine

Christine van Andel is Female Leadership coach en oprichter van het Leading with Impact programma, een leiderschapsprogramma voor vrouwen. Ze richt zich in haar werk op leiderschap in de breedste zin van het woord.