In 2016 maakte ik een rigoureus besluit waardoor mijn leven een hele andere wending kreeg.
Op dat moment was ik al jaren werkzaam als HR Manager in het bedrijfsleven, ik woonde met mijn partner en 2 kinderen in een mooi huis, had een leaseauto en een goed salaris. Maar hoe succesvol mijn leven er aan de buitenkant misschien ook uit zag, ik was mezelf niet meer.
Enerzijds was er de dagelijkse race tegen de klok: op tijd uit bed, kinderen op gang krijgen, naar kantoor, van afspraak naar afspraak rennen, net even te laat weer naar huis, avondeten, kids op bed leggen, .. om vervolgens uitgeput en onvoldaan op de bank te ploffen. In bed lag ik vervolgens urenlang te piekeren over alles wat ik beter of anders had moeten doen. Om de volgende ochtend weer van voor af aan te beginnen …
Maar er was nog iets anders, iets dat misschien nog wel méér energie koste: iemand te zijn die ik niet was. Me op werk gedragen zoals ik dacht dat ik me moest gedragen. Opboksen tegen mannelijke collega’s, op mijn hoede zijn bij een aantal vrouwelijke collega’s, me soms hard opstellen in gesprekken, op andere momenten juist overdreven losjes doen; het werd bijna een toneelspel en ik vroeg me steeds vaker af wat nou de echte Christine was.
Ik wilde impact maken, mijn ambities waarmaken en verder groeien. Maar er was ook een deel dat twijfelde: kan ik dit wel? Ben ik wel hard genoeg? Wil ik dit eigenlijk wel? Ik merkte dat het me steeds meer energie koste en ik vroeg me af of er ook een andere manier was. Een manier die veel beter bij me paste. Maar die vond ik niet.