Je kunt blijven doen wat je doet en dat misschien ook best nog een tijdje volhouden.
Je kunt nóg harder gaan werken, ook al voel je aan alles dat dat eigenlijk geen optie is. Je kunt je nog 88x voornemen om je uit te spreken in meetings, om jezelf minstens eens zo vaak teleur te stellen. Je kunt vurig blijven hopen dat je vanzelf wel wordt opgemerkt als je maar hard genoeg je best doet.
Maar je weet allang dat dit niet gaat werken.
Je past je continu aan, cijfert een deel van wie je bent weg en mist steeds vaker de voldoening en het plezier in je werk. Je gaat door op pure wilskracht en ambitie, want dát kun je. Het is ook de enige route die je kent en om je heen ziet.
De gevoelsknop gaat steeds verder uit, je wordt alsmaar harder en eindigt als ‘one of the guys’, niet echt het rolmodel dat je voor ogen had. Ondertussen raak je alleen maar verder van jezelf en van je gevoel verwijderd. Je voelt steeds minder goed aan waar je behoefte aan hebt en ontspannen wordt steeds moeilijker.
Totdat je compleet uit balans raakt en je alleen nog maar bezig bent om te over-leven. Een burn-out ligt op de loer.
Of totdat het op de automatische piloot ook niet langer gaat en je het opgeeft. Je zet je ambities in de ijskast en denkt: Ziejewel, ik kan het niet… Ook al wéét je dat dat niet waar is.